Antylopowiec modry, dawniej: antylopa modra (Hippotragus leucophaeus) – gatunek wymarłego ssaka z rodziny wołowatych, żyjącego w Afryce Południowej do końca XVIII wieku. Należał do tego samego rodzaju, co antylopowiec koński i antylopowiec szablorogi, ale był mniejszy. Czasem uznaje się go za podgatunek antylopowca końskiego, ale badania genetyczne potwierdziły odrębność gatunkową antylopowca modrego.

Największy okaz ma wysokość 119 cm w kłębie. Jego rogi mierzone wzdłuż krzywizny mają 56,5 cm długości. Futro ma jednolitą barwę niebieskawoszarą z bladobiaławym brzuchem. Brązowe czoło jest ciemniejsze od twarzy. Grzywa wykształcona była słabiej niż u antylopowców końskiego i szablorogiego. Krótsze uszy kończyły się bardziej tępo, bez czerni. Miał też ciemniejszy pęczek włosów na ogonie oraz mniejsze zęby. Brakowało mu kontrastującego wzoru czerni i bieli obserwowanego na głowach jego krewniaków. Żywił się niską roślinnością zielną. Być może cielił się podczas opadów deszczu, kiedy dostępność traw osiągała szczyt. Kiedy Europejczycy pojawili się na Półwyspie Przylądkowym występował tylko w południowo-zachodniej jego części, ale dowody kopalne i rysunki naskalne wskazują na niegdysiejszy większy zasięg.

Europejczycy napotkali antylopowca modrego w XVII wieku. Był już wtedy rzadkością, być może z powodu redukcji zasięgu preferowanych przezeń siedlisk trawiastych do 4300 km˛, głównie wzdłuż południowych wybrzeży Afryki Południowej. Zmiany poziomu mórz we wczesnym holocenie również mogły się przyczynić do spadku liczebności populacji tego ssaka.

Pierwsza wzmianka o tym zwierzęciu pochodzi z 1681. Kiedy jeszcze istniało, powstało kilka opisów. Nieliczne osiemnastowieczne ilustracje wydają się bazować na okazach spreparowanych. Jako obiekt polowań europejskich osadników antylopowiec modry wyginął około 1800. Czyni to antylopowca modrego pierwszym dużym afrykańskim ssakiem, który wyginął w czasach historycznych. Później jego los podzieliła zebra kwagga. Pozostały jedynie cztery zachowane okazy w muzeach w Lejdzie, Sztokholmie, Wiedniu i Paryżu, ponadto czaszki i rogi.